Sehl bin Abdullah-ı Tüsterî hazretleri, Horasan evliyalarındandır. Kendisi anlatıyor:
Bir gece rüya gördüm.
Bütün insanlar büyük bir meydanda toplanmışlardı.
Onlara sordum ki:
“Niçin toplandınız?”
Cevaben;
“Kıyamet koptu” dediler.
O ara bir “kuş” gördüm.
Uçarak geldi ve mahşer ehlinden bazısını kanatları üzerine alarak cennete götürdü.
Kendi kendime;
“Bu kuş nedir?” dedim.
Doğrusu merak etmiştim.
O ara bir “kâğıt” belirdi havada.
Uzanıp onu aldım.
Baktım, üzerinde;
“Bu, takva kuşudur” yazıyordu.
Kendi kendime;
“Dünyada haramlardan kaçanlara ne mutlu” dedim.
Zira insanlar mahşer meydanında sıkıntıdan kıvranırken onlar, sevinç içinde cennete uçmuşlardı.
● ● ●
Bir gün de bazı sevdikleri, Sehl bin Abdullah hazretlerine;
“Bedbaht olmanın alameti nedir efendim?” dediler.
Cevabında;
“İlmi olup da amel yapmamak ve ameli olup da ihlâsı olmamaktır” buyurdu.
Ve ekledi:
“Üçüncü alametiyse bir veli sohbetine kavuşamamaktır. Zira bir Allah adamını bir evliya zatı tanımamak veya onu görüp de hüsn-ü kabul görmemek, kötü bahtlı olmanın en büyük nişanıdır.”