Bağdat evliyâsından olan ve kabr-i şerîfi Bağdat’ta bulunan Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerinin, gözünde bir rahatsızlık olmuştu…
Hristiyan bir tabip geldi.
Gözünü muâyene etti.
Ve kendisine;
“Birkaç gün gözünüze su değdirmeyin” dedi.
Hazret-i Cüneyd:
“Su değdirmeden nasıl abdest alacağım?” buyurdu.
Tabip şaşırdı!
Ve tekrar;
“Bu gözler size lâzımsa, su değdirmeyin” dedi.
O ise aldırmadı.
Abdestini aldı.
Namaza durdu…
Ve seccâdesinin üzerinde uyudu.
Uyandığında çok neşeliydi.
Zîra ağrı geçmişti.
Gözleri iyileşmişti.
O esnâda bir “ses” duydu…
Gâipten geliyordu…
“Ey Cüneyd! Sen, gözlerini Allah için fedâ ettin. O da gözlerindeki o ağrıyı giderdi” diyordu.
Tabip şaşkındı!
Sordu hemen:
“Ne yaptın da gözlerin iyileşti?”
O da anlattı hâdiseyi.
O, bunu öğrenince daha çok şaşırıp Cüneyd-i Bağdâdî hazretlerine hayran oldu.
Kalbi değişti.
Ve îmân etti hemen.
Kurtuldu küfürden.
Sonra da “Hasta olan, senin gözlerin değil, benim kalbimmiş” dedi.