Büyük velî Muhammed Bâkî Billâh hazretlerinin annesi, oğlunun dergâhında çalışır, severek yapardı her hizmeti.
Dergâhta yemekleri o yapar, pişirir, yorulunca bir hasırın üstüne uzanıp yatardı.
Oğlu bunu görüp acıdı hâline.
Ve yemek yapma işini ondan aldı.
Genç birine verdi.
Ancak annesi çok üzüldü bu işe!
Kederlendi, neşesi kaçtı birden!
Mutfaktakilere;
“Ne kabâhatim oldu ki, bu kıymetli hizmetten mahrum ediliyorum? Benim, bu hizmetlerden gayri bir sermâyem yoktu… Bu dünyâda yaşamaktaki tek maksadım da bu idi. Âhirette kurtuluş ümîdim, bu hizmetlerdi. Ne yazık ki, kaçırdım, o da gitti elimden” dedi.
Pek çok üzüldü.
Onun bu hâlini görenler, gidip oğlu Bâkî Billâh hazretlerine vaziyeti haber verdiler…
Bu defâ oğlu üzüldü!
Bunu beklemiyordu.
Haberi getirene;
“Ben, acıdığım için yemek hizmetlerini ondan almıştım. Ama mâdemki, üzülüyor, yine kendisine verin” buyurdu.
O kimse;
“Baş üstüne efendim” dedi.
Ve koşup “müjde” verdi annesine.
Çok sevindi mübârek hâtun.
Allahü teâlâya şükretti.
Oğluna da teşekkür.