Allah dostlarından ve Niğde’de medfun olan Kemâl Ümmî hazretleri, bir gün şunu anlattı:
İyi kalpli bir vezîr, yoksullara devlet hazînesinden borç para veriyor, “Ne zaman ödeyeceğim?” diye soranlara “Pâdişah ölünce” diyordu.
Kötü kalpli biri bunu duydu!
Hemen koştu Pâdişaha;
“Hükümdârım! Sizin vezîriniz devlet hazînesinden halka borç para dağıtıyor. Vâdesini de sizin ölümünüze bağlıyor” dedi.
“Niçin böyle yapıyor?”
“Demek ki, niyeti kötü Sultânım. Sizin bir an önce ölmenizi istiyor. Siz ölünce de, paraları zimmetine geçirecek.”
Pâdişah endişelendi.
Ve çağırıp sordu vezîre:
“Sen böyle böyle yapıyormuşsun, doğru mu?”
“Evet doğru pâdişahım.”
“Niçin böyle yapıyorsun?”
“Çok yaşamanız için.”
“Nasıl yâni?”
“Hünkârım, her borçlu, borcunun vâdesinin çabuk dolmasını istemez. Geç gelsin diye duâ eder, öyle değil mi?”
“Evet, öyledir.”
“İşte benim borç verdiğim kimseler de, borçlarının vâdesi çabuk dolmasın diye, size uzun ömür diliyor, ölmemeniz için gece gündüz duâ ediyorlar…”
Pâdişah işin hikmetini anladı…
Bu vezîri daha çok sevdi.
O gammazcı adamıysa cezâlandırdı.