Manisa’nın Demirci ilçesinde yatan Şeymer Hasan Dede’nin sevdiklerinden birinin develeri kayboldu bir gün.
Çok aradı, bulamadı.
Yorgun argın döndü.
Bu işe bir çare düşünürken Hasan Dede geldi aklına. Derhâl koşup çaldı kapısını.
Açılınca;
“Hocam! Ne olur, bize bir himmet edin” diye yalvardı.
“Hayrola, ne oldu?”
“Develerimi kaybettim!”
“Aradın mı peki?”
“Evet hocam. Her yeri aradım, hiçbir yerde yoklar.”
Hasan Dede, eliyle bir yönü işaret edip sordu;
“Falan yere de baktın mı?”
“Baktım hocam, orada da yoklar.”
“Bir daha bak, belki görememişsindir” buyurdu.
Adam almıştı işareti.
“Peki hocam” dedi.
Ve koşturdu o yere.
Evet, develer oradaydı.
Hem de tam tarif ettiği yerde.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde; “Bir kimsenin iman ile öleceği, son nefeste belli olur. Bir kişi bu devlete kavuşunca Allahü teâlânın ihsanları başlar” dedi.
Sordular:
“Nasıl yani efendim?”
Buyurdu ki:
“O şanslı kimseye Azrâil aleyhisselâm gelir ve; ‘Hiç korkma. Erhamürrâhimîne gidiyorsun. Asıl vatanına kavuşuyorsun. Büyük devlete erişiyorsun!’ der. Böyle olan kimseye, bundan daha sevinçli haber olmaz.”