Çocuklarımızın vatana millete hayırlı evlat olarak yetişmesini istiyorsak aile içi eğitime önem vermemiz gerekir.
Çocuk terbiyesinde bazı önemli hususlar -3-
Anne babalar, evlatlarından istediklerini, önce kendileri uygulamaları gerekir. Mesela namaz kılmalarını istiyorlarsa, çocuğun yanında namazlarını (şartlarına uygun) kılmaları gerekir. Çocuğun yalan söylememesini, verdiği sözde durmasını istiyorlarsa, çocuğun yanında böyle davranmaları gerekir. Çünkü çocuk beyni, çevresini tanıma döneminde iken, fotoğraf çeker gibi gördüklerini beynine kaydeder. Bu bilgiler, çocuğun gelecekteki davranışlarının şekillenmesini sağlar. Bu kısa dünya hayatında rahat yaşamak, çocuklarımızın vatana millete hayırlı evlat olarak yetişmesini istiyorsak aile içi eğitime önem vermemiz gerekir.
* Çocuğa nasihati mümkün ise uygulamalı yapmak çok uygun olur. Mesela yemekten önce ellerini yıka diye yüz defa söylemektense, birkaç defa, hadi ellerimizi yıkayalım diyerek birlikte yapmak daha etkili olur.
* Çocuğa verilen işi takip etmeli, yapıp yapmadığını kontrol etmeli ki, takip edildiğini bilmeli. Yalnız bu takip, yumuşak ve tatlı bir tarzda olmalı. Mesela; yapmadığı zaman kızarak bağırarak değil, yapmadığı zaman karşılaşacağı sıkıntı ve zararları anlatarak, yaptığı zaman da kavuşacağı faydaları söyleyerek, onu yapması gerektiğine ikna ederek olmalı. Bu, çocuk için de örnek bir davranış olur. Babam bana ne kadar güzel davranıyor diye.
* Çocuğun yapmayacağı bilinen şeyleri söylememeli. Yapacağı şeyleri de artık yapmaz!
* Evliya menkıbelerinin, çocuğun zekâsının gelişmesinde ve onlardan alacağı derste rolü büyüktür. Bunlar hassas şekilde seçilip anlatılmalı.
* Yerine getiremeyeceğimiz sözü vermemeliyiz. Bunlar söz verir yapmaz, dedirtmemeli.
*Hadis-i şerifte (Kişinin dini arkadaşının dini gibi olur) buyuruluyor. Onun için çocuğumuzun iyi arkadaş edinmesi sağlanmalı.
* (Çocuktan al haberi) sözünü unutmamalı, sırlarımızı çocuğa duyurmamalı.
* Çocuğa karşı ne kadar sabırlı ve anlayışlı olursak o kadar başarılı oluruz.
* Sözlerine önem verilmeyen veya sürekli tenkit edilen çocuk; suskun, içine kapanık, güvensiz, huysuz ve saldırgan olur.
* Onun yanında başkaları kötülenmemeli. Yanında gıybet dedikodu yapılmamalı.
* Hep şiddet kullanarak çocuğu yönlendirmeye çalışan ana baba; çocuğun korku içinde asabi ve saldırgan olmasına, kendi problemlerini şiddet yoluyla çözmeye çalışmasına sebep olur.
* Çocuğun yüzüne ve başına kesinlikle vurmamalı.
* Çocuğa söylenecek sözden çok, nasıl söylediğimiz önemlidir. Kızmadan, bağırmadan, vakarlı, olgun, onun iyiliğini istediğimizi hissettirecek şekilde konuşmalı.
* İyi iş ve davranışları mükafatlandırılmalı, kötülerinin ise zararı tatlı dille anlatılmalı.
* Tenkit gibi, aşırı takdir de uygun değildir. Aşırı sevgi ve takdir, çocuğu şımartabilir.