Manisa-Akhisar’da, toprağın altını nurlandıran bir büyük zât var…
Şeyh Îsâ hazretleri “rahmetullahi aleyh”…
Bir gece rüyâda “Kalk yâ Îsâ! Hemen yola çık!” diye bir ses duydu…
Uyanıp;
“Hayırdır inşallah” dedi.
Ve giyinip çıktı evden…
Bir yöne doğru yürüdü gayriihtiyârî. Sanki bir “kuvvet”, onu o yöne çekiyordu.
Bir kervana rastlayıp sordu:
“Bu kervan nereye gidiyor?”
“Trakya istikâmetine.”
“Peki” deyip katıldı kervana.
Malkara’da aynı sesi duydu.
“Burada in!” diyordu.
“Kim olabilir?” diye düşünürken hocalarından birini hâtırladı.
Malkara’da oturuyordu o zât.
İndi kervandan.
Aynı sesi yine duydu.
“Biraz acele et!”
Birilerine sordu:
“Filân zâtın evi nerede?”
“İşte şu ev” dediler.
Gidip çaldı kapıyı…
Girince, kalabalık bir cemaat gördü içeride. Meğer bir haftadır ağır hastaymış ve son anlarını yaşıyormuş.
Az önce de;
“Vefât edersem cenâzemi talebem Şeyh Îsâ yıkasın ve namazımı da o kıldırsın” diye vasiyet etmiş.
Onu görünce gülümsedi.
“Îsâ evlâdım!”
“Buyurun hocam.”
“Bir haftadır seni bekliyorum. Çok iyi ettin geldiğine” dedi.
Ve kapattı gözlerini…
“Allah!” deyip, rûhunu teslim etti…
Şeyh Îsâ vasiyeti yerine getirip, defnetti nûrlu kabrine.