Pîr Alî Efendi, Tekirdağ’a yakın Malkara’da yaşayıp orada vefât etti…
Nûrlu kabri oradadır.
Bu mübârek zât uzun bir yolculuğa çıkmıştı bir gün.
Hanımı hâmileydi.
Ayrılmadan önce çarşıdan bir parça patiska bez aldı.
Hanımına uzatıp;
“Hanım, al şunu” dedi.
Hanımı merak etti.
Ve sordu hemen:
“Hayrola, nedir bu?”
“Kefenlik bez. Ola ki, ben seferdeyken bir oğlumuz olur da aynı gün vefât eder. Eğer böyle olursa bunu kefen yaparsın bebeğe” buyurdu.
Sonra vedâ edip ayrıldı.
Aradan iki gün geçti…
Bir “erkek çocukları” oldu hakîkaten.
Ve o gün vefât etti…
Kadıncağız bebeğini kefenlerken tutamadı gözyaşlarını.
Ağlayarak;
“Âh efendi, sen ne mübârek insansın” diye mırıldandı sessizce…
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde;
“Bir kişi, ibâdetlerini kusurlu görürse, bunların kıymeti artar, böylece kabul edilmeye lâyık olurlar. Öyleyse siz de, iyi işlerinizi bile dâima kusurlu görün” buyurdu.
Dinleyenler;
“Ama bu, çok zor efendim” dediler.
Büyük zât;
“Evet zor, ama kendisini beğenmek, kul için bir felâkettir. Allahü teâlâ hepimizi böyle felâketten korusun” buyurdu.