Buhâra’da yetişen evliyânın en büyüklerinden Seyyid Emîr Külâl hazretleri, bâzı sevdikleriyle bir gün sohbet ediyordu.
Hac mevsimiydi.
Bir ara;
“Şu anda bütün hacıları görüyorum” buyurdu.
Sonra hacılar ne yapıyorsa bir bir anlatmaya başladı.
Ancak biri, inanmadı dediklerine.
“Hiç buradan Kâbe görülür mü?” diyordu içinden…
Emîr Külâl hazretleri, onu yanına çağırdı ve;
“Gözünü yum, benim gördüklerimi sen de göreceksin” buyurdu.
O kişi, kapadı gözlerini…
Beytullah’ın yanında buldu kendisini.
Hacıların Kâbe’yi tavaf ettiklerini gördü. Hattâ Emîr Külâl hazretleri de vardı aralarında.
Uzun müddet seyretti onları.
Gözlerini açınca büyük velînin yanında olduğunu gördü yine.
Ellerine kapanıp af diledi.
Ve bir daha ayrılmadı yanından.
● ● ●
Bu zât, bâzı gençlere;
“Kötülük çabuk yayılır. Çünkü nefis ve şeytan ve kötü arkadaş, el ele vermiş, insanı yoldan çıkarmaya uğraşıyorlar. Buna kapılmamak da imkânsız gibidir” buyurdu.
Gençler;
“Ne yapalım efendim?” dediklerinde, mübârek zât;
“İyilerle berâber olun. Peygamberimiz; ‘Kişinin dîni, arkadaşının dîni gibidir’ buyuruyor. Kurtulmanın bir tek çâresi vardır ki, o da iyi arkadaş edinmektir” buyurdu.