Gözyaşları seccâdeyi ıslatırdı…
Medîne’de yetişen velîlerden Muhammed bin Münkedir hazretleri, Tâbiîn’dendir.
Hadîs âlimi ve evliyâdır. Her gece ibâdet eder, Rabbine boyun bükmekten zevk alırdı.
Bir gece yarısı, köşesinde namaz kılıyordu ki, birden ağlamaya başladı.
Gözyaşları akıyordu.
Seccâdeyi ıslatıyordu.
Evdekiler uyanıp koştular yanına:
“Ne oldu? Niçin ağlıyorsun?”
Cevap yok.
“Hasta mısın?”
“Hayır.”
“Bir yerin mi ağrıyor?”
“Yok, hayır”
“Öyleyse niye ağlıyorsun?”
Mübârek zât gözyaşlarını silerken zorlukla konuştu:
“Geceleyin bir âyet-i kerîme okudum da o âyetin dehşetinden kendimi tutamadım! Onun için ağlıyorum” dedi.
“O, hangi âyet?”
“Şu âyet” dedi.
Ve okudu. Bu âyette, meâlen; “O gün, günahkârlar, hiç ummadıkları bir anda Cehennemin şiddetli azâbını göreceklerdir” buyuruluyordu.
Gözleri yaşlıydı!
Onlara dönerek;
“O gün Allahın yardımı olmazsa bizi kim kurtarır o azaptan? Söyler misiniz, kim kurtarır?” buyurdu.
● ● ●
Bir gün bu zâta “Güzel huy nedir efendim?” diye sordular.
“Cömertliktir” buyurdu.
Ve ilâve etti:
“Hadîs-i kudsîde (Bu din, cömertlikle ve güzel huyla tamam olur. Bu dîni, her gün bu ikisiyle tamamlayınız!) buyuruldu.”
Abdüllatif Uyan