Muînüddîn-i Çeştî hazretleri; bir gün bir dostuyla yolda yürüyorlardı ki, bir kimse hiddetle gelip, o kimsenin yakasına yapıştı!
Ve şiddetli çekip;
“Öde borcunu!” diyerek tehdit etti!
Ancak parası yoktu adamcağızın. Mahcup oldu tabii.
Muînüddîn-i Çeştî;
“Biraz mühlet veremez misin?” buyurdu.
Ama o, edepsizdi biraz…
“Hayır veremem” dedi.
Büyük velî cübbesini çıkarıp yere serdi.
Fakat o da ne?!
Cübbenin içi “altın” ile ve “gümüş”le doldu bir anda.
Mübârek zât, ona;
“Haydi alacağın ne kadarsa, al buradan. Ama hakkından fazla alma!” buyurdu.
Adam çil çil altınları gördü.
Gözleri “fal taşı gibi” açıldı!
Alacağından çok fazla alıp doldurdu ceplerini.
Emrini dinlemeyince, olacak oldu. Adamın eli kurudu bir anda.
Öyle ki; cansızdı, tutmuyordu artık.
Pişmân olup;
“Tövbe ettim! Ne olur, duâ buyurun da elim iyileşsin!” diye yalvardı.
Büyük velî merhamet etti.
Şifâ vermesi için duâ etti…
Adamın eli bir anda iyileşti. Eğilip hürmetle öptü büyük velînin elini.
En kıymetli “talebesi” olmuştu artık.