Kabr-i şerîfi Gönen’de bulunan Paşa Dede hazretlerine, bir genç gelip talebe olmuştu…
Ancak bir müddet sonra nedense soğudu ilimden.
Kötü arkadaşlara uydu.
Ve bir gece terk etti dergâhı. Ancak Paşa Dede farkındaydı bunun. İstemedi onun ayrılmasını. O istemeyince o da gidemedi.
Şöyle ki;
Genç, dargâhtan ayrılmış gidiyordu ki, “hocasının sûretini” gördü karşısında. Kollarını iki yana açmış yol vermiyordu geçmesine.
Genç, şaşkındı!
Kendi kendine; “Hayâl mi görüyorum. Hocamın gece vakti ne işi var buralarda?” dedi.
Ve devam etti yoluna.
Ancak birkaç adım gitti.
Yine gördü hocasını.
“Büyük velî”nin sûreti, bütün heybetiyle yine karşısındaydı!
Korkup, yumdu gözlerini!
Açtığında yine gördü onu.
Kendi kendine;
“Hocam gitmemi istemiyor” diye düşündü.
Ve geri döndü.
Hocası gülümsedi ona:
“Gidemedin mi evlât?”
“Göndermediniz hocam.”
“İyı ki, döndün oğlum, ayrılmana râzı değildim.”
“Affedin hocam.”
“Bir şartla affederim. O kötü arkadaşları terk edeceksin!”
“Başüstüne” dedi
Ve terk etti onları.
İcâzetini alıp döndü memleketine.