Nişâbur’da yaşıyan velîlerden Ebû Osmân-ı Hayrî hazretlerinin genç bir talebesi, “kötü arkadaşlara” uyup derse gelmez olmuştu.
Lâkin suçunu biliyor, görünmek istemiyordu hocasına.
Bir gün âniden karşılaştı.
Ve saklanacak yer aradı.
Ama yoktu öyle bir yer.
Azarlayacak diye çok korktu!
Ama düşündüğü gibi olmadı.
Mübârek, tebessümle yaklaştı gence.
Eliyle başını okşayıp;
“Nerelerdesin evlât? Kendini özlettin” buyurdu.
Genç, boynunu büküp;
“Affedin hocam” dedi.
Büyük velî sevindi ve;
“Gördüğüme çok sevindim oğlum, seni özlemiştim. İnsan sevdiğini hep görmek istiyor” buyurdu.
Onu seviyordu.
Kendisine acıyıp;
“Terk et o arkadaşları! Onlar; aslan ve kaplandan daha zararlıdır sana. Bizden ayrılma!” buyurdu.
Delikanlı;
“Başüstüne hocam” dedi.
Ve tuttu bu sözünü.
Ayrıldı o arkadaşlardan.
Ayrılmadı hocasından.
Dergâhın en sâdık müdâvimi, o idi artık.
● ● ●
Bu zât bir gün cemaatine;
“Cömert olun. Cömertlik öyle bir haslettir ki, insanın bütün kötü huylarını örter, göstermez” dedi.
Ve ekledi:
“Hasislik de öyle bir huydur ki, bütün güzel yanlarını örter, göstermez.”
Abdüllatif Uyan