Hacı Sütçü Dede “rahmetullahi aleyh”, Manisa’da yetişen Allah adamlarındandır.
Keramet ehli idi.
Yani bir “veli” idi.
Ama bir müderris, bu zatın büyüklüğünü bilmiyor, alelade bir kimse sanıyordu.
İnsanların akın akın ona gittiğini görünce şüphelendi.
Kendi kendine;
“Bir gideyim. Şunu imtihan edeyim. Bakalım ilmi olan biri midir?” dedi.
Fıkıhtan çok çetin yüz sual hazırladı. Onları bir kâğıda yazıp, acele çıktı evden…
Vardı Sütçü Dede’nin huzuruna. Güya imtihan edecekti bu büyük veliyi. Hoşbeşten sonra suallere geçmek istedi.
Fakat o da ne?!..
Unutmuştu sualleri.
Hepsi silinmişti hafızasından.
Bir tekini bile hatırlayamadı.
Sıkıldı, bunaldı…
“Bari kâğıda bakayım” dedi. Sualleri oradan bakıp da hatırlayacaktı güya.
Ama nafile…
Zira kâğıtta da yazı yoktu…
Silinmişti oradaki yazılar da.
Kızardı, bozardı…
O zaman anladı hatasını…
Evet… Bir “Allah adamı”nın huzurunda olduğunun farkındaydı artık. Bin pişmandı böyle düşündüğüne.
Utandı kendinden!
Mahcubiyet içinde;
“Çok özür dilerim” dedi.
Oracıkta tövbe etti… Dahası, “talebesi” olmakla şereflendi…