Edremit evliyâsından Somuncu Dede’nin “rahmetullahi aleyh” çok sevdiği bir kimse vardı ki, adamcağız hastalandı bir gün.
Ve gittikçe arttı hastalık.
Meğer ölüm hastalığıymış.
O gece ağırlaştı iyice.
Artık son nefeslerini veriyordu ki, güçlükle mırıldandı:
“Bana onu çağırın!”
Oğlu sordu:
“Kimi çağıralım baba?”
“Somuncu Dede’yi çağırın. Son nefesimi onun yanında vermek istiyorum” dedi.
Çocuk fırladı hemen.
Vakit gece yarısıydı…
Az sonra ileriden kendisine doğru gelen bir karaltı gördü.
Az daha yaklaşınca tanıyıp çok şaşırdı!
Zîra gelen, Somuncu Dede idi.
Hem hızlı adımlarla geliyordu.
Sevinçle sordu:
“Hocam, nereye böyle?”
“Size geliyorum.”
“Ne tesadüf, ben de sizi almaya geliyordum efendim.”
Mübârek zât sordu:
“Baban mı çağırdı?”
“Evet hocam.”
“Haydi öyleyse acele edelim de yetişelim vefât etmeden” buyurdu.
Ve eve geldiler.
Adamcağız bu büyük zâtı gördü.
Sevinip gülümsedi.
“Kelime-i şehâdeti” söyleyip rûhunu teslim etti…