Nişâbur’da yetişen velîlerden Ebû Câfer bin Sinan hazretleri 923 senesinde vefât etti.
Bir gün bâzı talebesiyle kıra gezintiye çıkmıştı.
Ancak talebe arasında yeni gelen bir genç vardı ki, nedense büyüklüğüne inanmıyordu bu zâtın.
Onu sevmiyordu.
Sevemiyordu.
Kendi kendine;
“O da insan, biz de. Onun bizlerden ne farkı var ki?” diyordu.
O böyle düşünürken bir kurdun, dağ tarafından koşarak o tarafa doğru geldiği görüldü.
Bilcümle talebeler korkuya kapıldılar!
Ancak mübârek zât, rahatlattı onları:
“Korkmayın çocuklar bir şey yapmaz!” buyurdu.
Kurt, bu velînin önüne geldi.
İki ön ayağını havaya kaldırdı.
İki arka ayağının üzerine oturup; lisân-ı hâliyle;
“Sen Allah’ın sevgili kulusun, ben inandım” demek istiyordu sanki…
Bu mübârek zât o gence dönüp;
“Heyhaaat! Dağlardaki hayvanlar inandı da bâzıları hâlâ inanmıyor” buyurdu.
Genç, anladı hatâsını…
Özür diledi bu zâttan.
Ve en hâlis talebesi oldu bu Allah dostunun.