Tâbiîn’den olup Şam’da yaşıyan Bilâl bin Sa’d hazretleri, bir gün sevdiği bir gence sordu:
“Sen ölmek ister misin?”
“Hayır efendim, henüz değil.”
“Neden oğlum?”
“Biraz daha yaşayıp iyi ameller yapmak istiyorum hocam.”
“Peki, ömrün var mı o kadar?”
“Bilmiyorum hocam.”
Buyurdu ki:
“Evlât! Mâdemki, ne zaman öleceğini bilmiyorsun, o hâlde ne yapacaksan şimdi yapsana. Niçin yarını bekliyorsun?”
● ● ●
Yine bir gün sevdiklerine;
“Günâhın küçük olduğunu değil, onu kime karşı işlediğinizi düşünün. Biz Onu görmüyorsak da O, bizi görüyor. Dünyâ sevgisi, günahların başıdır” buyurdu.
Sordular ki:
“Dünyâdan maksat nedir?”
Cevap tek cümleydi:
“Allahü teâlânın beğenmediği şeylerdir.”
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde de; “Düşman karşısında bir farz namazı kılmak mümkün olduğu hâlde terk etmek, yedi yüz büyük günah işlemiş gibidir. Yâni Müslüman, her gün beş vakit namazını kılan insan demektir” buyurdu.
Sordular ki:
“Namazı kazâya bırakmak için hiç özür yok mudur efendim?”
Buyurdu ki:
“İki özür var. Biri uyumak, öbürü unutmaktır.”