Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri, büyük velîlerden ve evlâd-ı Resûl’dendir.
Henüz dünyâya gelmemişti ki, dayısı, bir gece rüyâsında Resûlullah Efendimizi gördü.
Efendimiz ona;
“Ey Mansur! Yakında hemşirenin bir oğlu olacak. Adını Ahmed koyun ve onu iyi yetiştirin. Zîra o, Hak teâlâ katında yüksek bir zât olacaktır” buyurdu.
Kırk gün geçti.
Bu zât doğdu.
Gençliğinde Allah’tan çok fazla korkuyordu! Öyle ki; çok ağlamaktan, gözyaşları iz yapmıştı yüzünde! Namaza durduğunda benzi sararır, kendinden geçerdi âdeta.
Orta boylu, nûr yüzlüydü.
Buğday benizliydi.
Alnı açık ve genişti.
Hem güler yüzlüydü.
Konuştuğu zaman sözleri kalplere tesir eder, kötü yolda olanlar hidâyete kavuşurdu. Uzakta olanlar da yanındaymış gibi çok rahat işitirlerdi sohbetini.
Hattâ yavaş ve alçak sesle de konuşsa, yanındakiler gibi işitirlerdi aynen.
Kulağı az işiten ve sağır olanlar bile işitir ve anlarlardı onun kerâmetiyle…
● ● ●
Bir günkü sohbetinde;
“Kardeşlerim! Şeytan insanı iki yerde küfre düşürür. Bunların biri öfke, diğeri şehvettir. Öfke ânında akıl örtülür, şuur çalışmaz. İnsan ne dediğini, ne yaptığını bilemez. Şehvet de böyledir” buyurdu.
Abdüllatif Uyan