Mekke-i mükerreme’de dünyâya gelen Seyyidet Nefîse hazretleri zamânında Hristiyan bir kadın, bir de oğlu vardı.
Bu çocuk, sefer için çıktı bir gün evden.
Issız bir yerde yürüyordu.
Eşkıyâlar tutup esir ettiler.
Aradan günler geçtiyse de annesi, hiçbir haber alamıyordu oğlundan.
Çâresizdi.
Seyyidet Nefîse hazretlerine gitti.
Durumu anlatıp;
“Ne olur, oğlum için duâ edin” diye yalvardı.
O da kaldırdı ellerini.
“Yâ Rabbî! Bu çocuğu geri döndür, annesini sevindir!” dedi.
Yalvardı Rabbine.
Hemen o gece kadıncağızın kapısı çalındı. Açınca oğlunu gördü eşikte.
Hasretle sarılıp;
“Nerde kaldın evlâdım? Seni çok merak ettik” dedi.
Çocuk şöyle anlattı:
“Anneciğim! Yolda beni tutup esir aldılar.
At üstünde günlerce yol aldık.
Çok uzaklarda bir yere vardık
Bir hücreye kapattılar beni.
El ve ayaklarımı bağladılar.
Sonra bir ses duydum;
Gâipten geliyordu.
‘Salın gitsin. Zîra o, Seyyidet Nefîse’den duâ aldı diyordu.
O ara bir el gördüm.
Çözdü zincirlerimi.
Bir de baktım ki,
evimize gelmişim…”
Kadıncağız bunları duyunca çok duygulanıp îmâna geldi hemen.
Oğlu da peşinden…