Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, bir gün Câfer-i sâdık hazretlerine;
“Kalbim katılaştı, bana nasîhat eyle” diye ricâ etti.
O da cevâben;
“Ey Dâvud! Sen zâhid birisin, benim nasîhatime ihtiyâcın var mı?” buyurdu.
Hazret-i Dâvud;
“Evet, sen Resûlün torunusun ve Onun kanından zerre taşıyorsun. Bunun için herkes senin nasîhatine muhtaçtır” dedi.
Câfer-i Sâdık;
“İyi ama ben de korkuyorum!” buyurdu.
“Sen neden korkuyorsun?” diye sorunca;
“Dedem Resûlullah, kıyâmet günü bana; ‘Sen benim torunum olursun da niçin benim dînime tam uymazsın? Bugün nesebin faydası olmaz. Herkes, ancak İslâm’a uymakla kurtulur’ derse diye çok korkuyorum!” buyurdu.
Hazret-i Dâvud;
“Yâ İlâhî! O böyle korkarsa, o gün Dâvud’un hâli nice olur?” dedi.
Ve uzlete çekildi. Ama dünyâyı tutmuştu şânı, şöhreti.
● ● ●
Dâvud-i Tâî zamânında insanlar, âlimlere gelip; “Hazret-i Dâvud’un ne iyi hâli var ki, ismi dillerde dolaşıyor. Hâlbuki kendisi insanlardan kaçıyor” diye sordular.
Onlar cevâben;
“Bu, her zaman böyledir. Kim kullardan yüz çevirip Rabbine dönerse, öyle şeref bulur ki, kimsenin aklı ermez” dediler.