Dâvud-i Tâî “rahmetullahi aleyh” hazretleri, bir gece evinin damına çıktı. Orada günahlarını düşünüp hıçkırarak ağlamaya başladı!
Sonra gökyüzüne baktı.
Rabbini tefekküre daldı.
Allahü teâlânın sonsuz kudret ve azametini fikredip, bayıldı.
Komşunun damına düştü kendi damından!
Gürültüyü duyan adam, heyecânla koştu yukarı.
Hırsız var zannetmişti.
Onu görünce sordu:
“Sen mi düştün yâ Dâvud?”
“Evet, ben düşmüşüm.”
“Hayırdır, nasıl düştün?”
Buyurdu ki:
“Rabbimi tefekkür ediyordum. Sonra mahşerdeki hâlimi düşünüp dehşete kapıldım! Sonrasını hâtırlamıyorum.”
● ● ●
Bir gün de bâzı dostları “Bünyeniz çok zayıf. Size yağlı bir yemek getirsek, yer misiniz efendim?” dediler.
Cevâben;
“Yerim” buyurdu.
Gerçekten de çok açtı.
Yemeye ihtiyâcı vardı.
Ancak yemek gelince, değişti fikri.
Yiyemedi.
Zîra az ileride oturan yetîm ve kimsesizleri hâtırlamıştı.
Onun için yiyemedi.
Yemeği getirene;
“Sen bu yemeği, filân evde oturan yetîm ve kimsesizlere götür. Onlar yesinler” buyurdu.