Balıkesir erenlerinden bir büyük evliyâ zât var…
Barak Baba. “rahimehullah.”
Bu zâtı sevmeyen biri vardı ki, “çirkin” şeyler söylerdi hakkında. Hattâ hızını alamayıp hakâret dolu bir “mektup” yazıp gönderdi bir gün.
Barak Baba okuttu onu, bir talebesine.
Sonra “yaz!” dedi.
Ve şu mektubu yazdırdı:
“Muhterem kardeşim! Evet, sizin de buyurduğunuz gibi, ben, Rabbimin beğendiği gibi bir kul olamadım. Ne olur duâ edin de bu arzuma kavuşayım.”
Bu mektubu yazdırdı.
Sonra da o talebeye;
“Bu mektubu, o kimseye götürüp ver” buyurdu.
O “Başüstüne” dedi.
Ve götürüp verdi.
Adam alıp okuyunca; “Eyvâh! Ben ne yaptım? Bu zât, meğer bizim gibi alelâde bir insan değilmiş” dedi.
Mahcup ve pişmândı!
Dergâha koşup, diz çöktü önünde.
“Affedin hocam. Hakkınızda yanlış düşünmüşüm” dedi.
Mübârek zât, ona;
“Sen iyi bir insansın” dedi.
Adam daha şaşırdı!
“İyi insan mıyım?”
“Evet, iyi biri olmasaydın, pişmân olup da bu kapıya gelmezdin. Sen şimdi söz ver, bana duâ edecek misin?”
“Emriniz olur hocam.
Hem de ömür boyu…”