Bağdat’ta yaşayan Mârûf-i Kerhî hazretleri; hayâtı müddetince müslim gayrimüslim, herkese iyilik ederdi. Bunun için vefâtını duyan gayrimüslimler üzüldüler.
Cenâzesine geldiler.
“O, bizdendi” dediler.
Ve cenâzeyi kendi kabristanlarına götürmek istediler.
Karşı taraf râzı olmadı.
Onlarsa inatla direttiler.
Münâkaşa gittikçe sertleşiyordu ki, yakınlarından biri, araya girip “Durun! Bu hususta, kendisinin vasiyeti vardı” dedi.
“Nedir?” dediler.
O yakını dedi ki:
“O, sağlığında (Cenâzemi kim yerden kaldırırsa, bilin ki, Mârûf onlardandır) demişti bize.”
Yahûdîler bunu duydular.
Ve cenâzeye sarıldılar.
Ama kaldıramadılar.
Hristiyanlar denedi.
Onlar da kaldıramadı.
Ama Müslümanlar tutunca “kuş gibi” hafifledi cenâze. Kolayca kaldırıp “İslâm” mezarlığına defnettiler.
● ● ●
Bu zât, bir gün de sevdiklerine “Varlık ve yokluk zamanları, hâlinizi değiştirmesin. Hattâ yokluk zamânında neşeniz, varlıkta da sıkıntınız artsın!” buyurdu.
Sebebini sordular.
Cevâbında;
“Allahü teâlânın sevdikleri böyledir. Fakîrlikte rahat ve sâkin, zenginlikteyse sıkıntılı olurlar. Hattâ rahatlık zamânında sıkıntı ararlar. Çünkü onlar, sıkıntılardan zevk alırlar” buyurdu.
Abdüllatif Uyan