Medîne’de yaşayıp orada vefât eden Safvân bin Süleym hazretleri, çok namaz kıldığından ayakları şişer, namazlarda ağladığından, seccâdesi ekseriyâ “ıslak” olurdu!
Bir gün yakınları geldiler
“Niçin çok ağlarsınız?” dediler.
“Kıyâmette ağlamamak için” buyurdu.
Sordular:
“O gün ağlanacak mı efendim?”
“Evet, yalnız iki kısım insan ağlamaz. Bunlar; Allah korkusuyla haramdan sakınanlar ve Allah korkusuyla gözyaşı dökenlerdir!” buyurdu.
● ● ●
Bu zât, bir gün birine “Sen, son nefeste îmânla gitmeyi garanti etmek ister misin?” diye sordu.
“Çok isterim” dedi.
O vakit kendisine;
“Öyleyse Allah dostlarını çok sev. Ehl-i sünnet âlimlerini, Allahın velî kullarını sevenler, mutlaka îmânla âhirete giderler” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de bir “genç” geldi.
Bu zâtın huzûruna girdi.
Ve kendisine;
“Bu dünyâda en büyük bayram nedir efendim?” diye sordu.
Büyük velî;
“En büyük bayram, günah işlemediğimiz gündür” buyurdu.
Bir gün de bir genci;
“Kıyâmet günü, Allahü teâlâ, kuluna (Ey kulum! Hep zâhirini, dışını süsledin. Benim nazar ettiğim kalbini, gönlünü temizlemek için hiç uğraşmadın) buyuracak” diye îkaz etti.
Abdüllatif Uyan