Hindistan evliyâsından ve Silsile-i aliyye denilen büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretleri zamânında, Delhi Câmii imâmının oğlu hastalanmıştı.
Doktorlar çâre bulamadı.
Çok zor durumdalardı.
Babası bir gece ellerini açıp;
“Yâ Rabbî! Sevdiğin bir kulunun hürmetine oğluma şifâ ihsân et” diye yalvardı.
Sonra uyudu.
Rüyâsında Abdullah-ı Dehlevî hazretlerini gördü kendi evlerinde. Hasta oğluna bir şeyler ikrâm ediyordu.
Çok sevindi…
Kendi kendine;
“İnşallah oğlum iyi olacak” dedi.
Ve uyandı…
Hemence koştu oğlunun yanına.
Sıhhate kavuşmuş gördü.
Turp gibi olmuştu çocuk.
Sevinip şükretti Rabbine.
Sonra kıymetli bir hediye alarak bu büyük velîyi ziyârete gitti.
Mübârek zât tebessümle;
“Bu nedir, geceki hizmetimizin ücreti midir yoksa?” buyurdu.
● ● ●
Bir gün de biri gelip; “Bu devirde arkadaşlık yok, güzel ilişkiler kalmadı” diye dert yandı bu mübârek zâta.
Büyük velî;
“Kardeşim! Derdini paylaşacak arkadaş ararsan, tabii bulamazsın. Ama sıkıntısını gidermek istediğin, derdini dinleyip tesellî edeceğin bir arkadaş arıyorsan, böylesi çoktur” buyurdu.