Celâleddîn Devânî hazretleri “rahmetullahi aleyh”, İran’da yetişen evliyâdandır. 1502’de İran’ın Kâzerûn şehrinde vefât etti.
Şu hâdiseyi anlatır:
“Fâhişelik yapan bir kadın, yolculuğu esnâsında bir kuyuya rastladı. O sırada bir köpek ilişti gözüne. Susuzluktan dili sarkmıştı zavallının.
Yüreği sızladı.
Su içirmek istedi ona.
Ancak su, çok derindeydi.
İp ve kova da yoktu üstelik.
Binbir güçlükle kuyuya indi.
Ayakkabısıyla su çıkardı.
Ve içirdi o hayvana.”
Gençler merak etmişti…
“Sonra hocam?”
“Cenâb-ı Hak, bütün günahlarını affetti onun. Öyleyse hiç kimseye tepeden bakmayın çocuklar, yoksa tepetaklak olursunuz. Şeytan da bu yüzden helâk olmuştu” buyurdu.
Delikanlılar;
“Nasıl?” diye sordular.
Cevâbında;
“Âdem aleyhisselâma tepeden baktı. Toprak diye secde etmedi ve felâkete gitti” buyurdu.
Nasîhat istediler.
“Gâyeniz, Allah’ın kullarına iyilik etmek olsun… İslâmiyet de budur zâten” buyurdu.
Ve şunu anlattı:
Bir köylü, İslâmiyeti işitip Medîne’ye geldi bir gün. Resûlullah Efendimizi bulup sordu:
“Yâ Muhammed, İslâmiyet nedir?”
Cevap iki cümleydi:
“İslâmiyet; Allahü teâlânın emirlerini büyük bilmek, mahlûklarına da acımaktır.”