Behâeddîn Zekeriyyâ hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Hindistan velîlerindendir. Bu zât orada hem İslâmiyeti yaydı hem de halkın refahı için çalıştı.
Şöyle ki;
Sulama kanalları ve kuyular açtırdı. Tarlaları sulattı tamâmen. Öyle ki, kurak yer kalmadı. Cennet gibi oldu o yerler. Kendi de çok “zengin”di…
Bütün servetini, İslâm’ı yaymak için dağıttı. Talebesinin bir ihtiyâcı olsa, şahsî malından karşılardı.
● ● ●
Mültan’da “kıtlık” oldu bir sene.
Vâli yardım istedi bu zâttan.
O kadar tahıl ve para verdi ki, “kıtlıktan” kimse zarar görmedi o havâlide.
Talebesine lezzetli yemekler hazırlatır, kendi de hazır bulunurdu sofrada.
Hem sohbet ederdi.
Hem yemek yerdi.
Onlara lokma ikrâm ederdi. Bundan, talebeleri çok hoşlanır ve daha bir “ihlâsla” severlerdi kendisini.
● ● ●
Bir gün bâzı gençler “Efendim, insana önce lâzım olan şey nedir?” diye sordular bu zâta.
Buyurdu ki:
“Önce lâzım olan şey; îtikadını Ehl-i sünnet âlimlerinin bildirdiğine göre düzeltmektir.”
Bir gün de;
“En mühim ibâdet nedir efendim?” diye sordular
Buyurdu ki:
“Beş vakit namaz kılmaktır. Namaz, ibâdetlerin hepsini kendinde toplayan ve insanı Allahü teâlâya en çok yaklaştıran bir ibâdettir.”