Bağdat evliyâsından Cüneyd-i Bağdâdî hazretleri bir gün talebesiyle sohbet ediyordu.
Bir ara kapı açıldı.
Zengin biri girdi içeri.
Bu büyük velîye, bin dirhem “gümüş” hediye etti ve;
“İhtiyâcınıza harcarsınız” dedi.
Büyük zât sordu ona:
“Bundan başka paran var mı senin?”
“Evet, var efendim.”
“Daha çoğalmasını ister misin?”
“İsterim tabii efendim.”
O böyle deyince;
“Öyleyse verme, sende dursun” buyurdu.
Adam şaşırdı;
“Almıyor musunuz yâni?”
“Hayır.”
“Neden efendim?”
“Çünkü sen bu paraya bizden daha çok muhtaçsın. Bizim paramız az ise de daha çoğalmasını istemeyiz. Ama sen istiyorsun” buyurdu.
● ● ●
Bu zât bir sohbetinde “Kardeşlerim! Bir Müslüman, bir günah işlediğinde eğer ‘pişmânlık’ duyarsa, bu pişmânlığı onun için bulunmaz nîmettir” buyurdu.
Sordular:
“Neden efendim?”
“Çünkü bu pişmânlığı, tövbe demektir. Allah korusun, eğer üzülmek olmaz ve günah işlemek tatlı gelirse, bu hâl, günahta ısrârdır ki, çok tehlikelidir!”
Sordular yine:
“Nasıl bir tehlike efendim?”
Buyurdu ki:
“Îmânına zarar verebilir maazallah.”