Musul’da yaşayıp orada vefât eden Adiyy bin Müsâfir hazretlerinin huzûruna bir sevdiği geldi.
Ve kendisine;
“Efendim, bugün uzun bir yolculuğa çıkacağım, duânızı almaya geldim” diye arz etti.
O zât da ona;
“Selâmetle git. Yolda önüne vahşî hayvanlar çıkarsa, (Ey hayvanlar! Adiyy bin Müsâfir’in emriyle önümden çekilin) diye seslen. Eğer denizde yolculuk yaptığında deniz kabarırsa, (Ey deniz! Adiyy bin Müsâfir’in emriyle sâkin ol) diye seslen” buyurdu.
O kimse;
“Peki efendim” dedi.
Bu zâtın elini öptü.
Ve hemen çıktı yola…
Gerçekten “ıssız” bir yerden geçiyordu ki, vahşî hayvanlar çıktı önüne.
Bu zâtın tembîhini hâtırlayıp;
“Ey hayvanlar! Adiyy bin Müsâfir’in emriyle çekilin önümden!” diye bağırdı.
Hemen itâat ettiler.
Ve çekilip gittiler.
Hem de başları önlerinde, büyük mahcûbiyet içinde ve geri geri.
Sonra gidip bindi bir gemiye.
Bir müddet yol aldılar.
Sonra bir “fırtına” koptu.
Dalgalar, dağlar gibi yükselince hâtırladı yine o büyük zâtın tembîhini.
Gemileri neredeyse batıyordu ki, “Ey deniz! Adiyy bin Müsâfir’in emriyle sâkin ol!” diye seslendi.
O anda deniz sâkinleşti.
Rüzgâr durdu.
Dalgalar duruldu.
O da kurtuldu tehlikeden, yolcular da…
Abdüllatif Uyan