Bir gün Medîne’ye dışardan bir gayr-i müslim gelmişti ve çok da fakîrdi… Efendimizi bulup; “Fakîrim, bana bir miktâr dünyâlık verir misin?” dedi. Efendimiz de ona; “Bak, şu vâdide yayılmış olan sürüyü görüyor musun?” diye sordular. O da baktı. Ve bir “koyun sürüsü” gördü ki; iki dağın arasını tamâmen doldurmuştu. Efendimize; … Devamını oku
Peygamber Efendimiz eshâbıyla bir bahçede oturmuş yemek yiyorlardı. Bir câriye geçti oradan. (Harpte esir alınan kadın köleye câriye denir.) O câriye dönüp baktı. Efendimizi gördü. Huzûruna yaklaştı. Ve “Yediğinden bana da ver” deyiverdi. Sahâbe-i kirâm şaşırdılar! Efendimiz, önündeki yemekten bir lokma alıp uzattılar o kadına. Lâkin câriye almadı. “Onu istemiyorum.” “Ya ne … Devamını oku
Câhiliyet devrinde Arabistan’da vahşî bir âdet vardı ki; doğan kız çocuklarını diri diri kuma gömerlerdi! Bir karı koca vardı… Bir kızları olmuştu… Aynı şeyi onlar da yapmışlardı, ama ikisi de îmân edince; o yaptıklarını hâtırlayıp gözyaşı dökerlerdi! Efendimiz bunu işitti. O ikisinin yanına gitti. Onları sevindirecekti. Onlarla birlikte o … Devamını oku
Peygamber Efendimiz; insanlara olduğu gibi her can taşıyan mahlûka da acır ve şefkat ederdi… Hayvanlara eliyle su kabını tutar içmesine yardım ederdi. Bindiği at koşup da terlese, yüzünü mübârek eliyle silerdi. Hem mütevâzıydı. Hem de heybetli! Bir gün huzûruna biri geldi. Bir derdini arz edecekti. Ancak mübârek yüzüne bakınca Efendimizin’in heybetinden … Devamını oku
Peygamber Efendimiz herkesi memnun etmeye çalışırdı… Bir gün eshâbıyla oturuyordu… Oraya bir “köylü” geldi. Ve biraz “dünyâlık” istedi. Resûl-i ekrem Efendimiz ona bir şeyler verdi ve “Seni memnun edebildim mi?” diye sordu. Köylü cevâben; “Hayır” dedi. Eshâb-ı kirâm bu cevâba şaşırdılar! Hattâ öfkelendiler içlerinden! Zîrâ Efendimize “hayır” demek; küstahlığın âlâsıydı ve Eshâb da bunun … Devamını oku
Bir gün Sevgili Peygamberimiz Kureyş’ten birini îmâna dâvet etti. Adam dedi ki: “Îmân ederim, ama bir şartla!” Efendimiz sordu: “Şartın nedir?” Cevâbında; “Geçen gün Müslüman bir komşumun kızı vefât etti! Ben onu çok seviyordum… O kızı diriltirsen îmân ederim” dedi. Efendimiz; “pekâlâ” buyurdu. Birlikte kabristana gittiler. Efendimiz kabre … Devamını oku
Âlemlerin Efendisi çok vefâkârdı. Meselâ kendisine bir hediye gelseydi “Onu filân kadına götürün. Çünkü o, Hatîce’nin arkadaşıdır” buyururdu. Hazret-i Âişe; “Hatîce’ye gıbta ediyorum. Çünkü Resûlullah ondan çok bahseder; onu çok sevdiğini söylerdi… Ne zaman bir koyun kesilse, onun akrabâsına da gönderirdi” derdi. ● ● ● Bir gün de Habeşistan Meliki Necâşî’den elçiler geldi huzûruna. … Devamını oku
Peygamber Efendimiz “ahde vefâ” konusunda çok titizdi. Şöyle ki; Henüz peygamberliğini teblîğ etmemişken alışveriş yapmıştı bir kişiyle. Bir miktar borçlanıp ödeme husûsunda anlaştılar… Falan gün falan saatte bir yerde buluşup ödeyecekti borcunu. O gün geldi. O saat oldu. Efendimiz anlaştıkları yere gitti. Ama adam yoktu ortalarda. … Devamını oku
Sevgili Peygamberimiz fakîrliği severdi. Doyuncaya kadar yediği görülmedi. Bâzan ekmeğine sirkeyi katık edip yer; bâzen de katıksız yerdi. Evinde iki üç ay hiç yemek pişmediği olurdu. Vefât ettiğinde zırhı, bir Yahûdî’de çıkmıştı. Araştırdılar… Anladılar ki; Mübârek zırhını “az arpa” karşılığında rehin vermişti o Yahûdîye. ● ● ● Efendimiz çok … Devamını oku
Sevgili Efendimiz henüz sekiz yaşındayken amcası Ebû Tâlib’in evinde kalıyordu… Ancak Mekke’de müthiş bir kuraklık hüküm sürüyordu. Dereler kurumuş; toprak yer yer çatlamıştı. Bir damla suya hasrettiler! Mekke halkı toplandılar. Her kafadan bir ses çıkıyordu: “Lât putuna arz edelim!” “Hayır, Uzzâ’ya gidelim! “Menât’ın önünde diz çökelim! ● ● … Devamını oku
Zaman-ı saâdette on yaşındaki Abdullah, babası bir harpte şehit olunca “yetîm” kalmıştı… Gülmüyor, oynamıyor; oynayan çocuklara bakıp içli içli ağlıyordu! Efendimiz onu gördü. Hâline acıdı. Ve yanına yaklaşıp “Evlâdım! Sen niçin oynamıyorsun bakayım?” diye sordu. Abdullah, başı yerde olarak “Benim babam yok ki” dedi. “Kardeşlerin var mı?” “Kardeşlerim de yok!” … Devamını oku
Efendimiz (aleyhisselâm) bin dört yüz mücâhitle birlikte Medîne’den çıktılar. Hudeybiye’ye geldiler. Nihâyet suları bitti. Sâdece Resûlullah Efendimizin ibriğinde bir miktar su kalmıştı. Mücâhitler üzüldü! Telâşa kapıldılar! Ama haklıydılar. Zîrâ bırakın içmeyi; abdest almak için su lâzımdı bir kere. Çâresizdiler!.. Efendimize gelip “Biz mahvolduk yâ Resûlallah!” dediler Efendimiz sordu: “Niçin … Devamını oku
Peygamber Efendimiz her hususta doğru ve emîn idi. Bunu herkes bilirdi. Müşrikler de bilirdi. Hattâ Ebû Cehil bile… Nitekim Ebû Cehil, Sevgili Peygamberimize geldi ve “Yâ Muhammed, sen aramızda doğru sözlü ve emîn bir kişisin. Yalan söylediğini hiç duymadık. Ama senin getirdiğin o kitap var ya; biz işte ona inanmıyoruz, sana değil!” demişti. … Devamını oku