Şam’da yaşayan Bilâl bin Sa’d hazretleri, Tâbiîn’in âlimlerinden bir Allah dostudur.
Duâsı makbûldü.
Ânında kabul olurdu.
Şöyle ki:
Bir ara, Şam’da uzun süre yağmur yağmamıştı. Hattâ insanlar susuzluktan kırılıyordu!
Çâresizdiler!..
Topluca bu zâta gelip birlikte “yağmur duâsına” çıktılar.
Büyük velî seslendi:
“Ey insanlar! Biliniz ki, belâ ve musîbetler, işlenen günahlar sebebiyle gelir. Siz hepiniz günahkâr olduğunuzu îtiraf ediyor musunuz?”
Halk bunu işitti.
Ve cevap verip;
“Evet, biz çok günahkârız. Ama pişmân olduk, af diliyoruz!” diye bağırdılar.
Büyük velî kaldırdı ellerini.
Yalvardı âlemlerin Rabbine:
“Yâ Rabbî! Sen Kur’ân-ı kerîm’de ‘Îmân edip de doğru söyleyenlerin duâlarını kabul ederim’ buyuruyorsun. Biz, sana îmân edip doğruyu söyledik, şimdi çok pişmânız. Affını diliyoruz. Bizi bağışla ve bize yağmur gönder!” dedi.
İnsanlar toptan;
“Âmiiin” dediler.
O anda yağmur yüklü “bulutlar” toplanmaya başladı.
Gök gürledi.
Şimşekler çaktı
Ve rahmet boşaldı.
Öyle ki; halk ıslanmamak için sağa sola kaçıştılar…