Abdüllatif Uyan

İstanbul’da yetişen Velîlerden Abdülehad Nûrî hazretlerinin talebesinden bir Sâdık Efendi vardır. Bu kişi, Beytullaha gitmek ister bir ara. İzin alıp düşer yollara. Ama bir şey çeker dikkatini. Şöyle ki; Her tehlike ânında Abdülehad Nûrî hazretlerini görür yanında. Nihâyet Kâbe’ye varır. Fakat o da ne? Hocası da yanındadır. Şaşkınlığı daha artar! Gerekli ziyâretleri yapar. Geri dönüp … Devamını oku

Abdülehad Nûrî hazretleri, İstanbul’da yetişen büyük velîlerdendir. Hâl ehli olup kerâmetleri anlatılır halk arasında. Bu zât, Peygamber Efendimizden mânevî emir alıp, Midilli’ye gider. Orada yetmiş kişi vardır. Hepsi de gayrimüslimdir. Bu zâtı görünce kalpleri değişir, hepsi îmânla şereflenirler. Sonra İstanbul’a döner. Sultânahmet, Bayezit ve başka büyük câmilerde vaaz edip halkı irşâd eder. Nihâyet vefâtı yaklaşır. O … Devamını oku

Ahmed Sarban hazretleri, Hayrabolu’da doğdu. Bu zâtın “huysuz” bir hanımı vardır. Geçimsiz mi geçimsiz. Ziyârete gelenleri azarlar. “Siz bu heriften ne bekliyorsunuz?” der ve kovalar. Talebeler bu hâle üzülür! Aralarında konuşur ve; “Ne hikmeti var ki, hocamız bu kadının derdini çekiyor?” derler. Büyük zât bunu anlar. Çağırır onları yanına. Ve “Evlâtlar! İyi huyluyla geçinmek mârifet … Devamını oku

Ahmed Sarban hazretleri, Hayrabolu’da doğdu, orada vafat etti. O devirde bir vâli vardı. Fakîr halka zulmederdi. İşte o günlerde bu zât geldi o beldeye. Halk onu görünce hemen etrâfını sarıp “Tam zamânında geldiniz efendim” dediler. Büyük velî sordu: “Hayrola, ne oldu?” Köylüler vâlinin zulümlerini anlatıp “Ne yapmamızı tavsiye edersiniz?” diye sordular. Celâllendi mübârek! Çatıldı kaşları … Devamını oku

Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerinin bir talebesi şöyle anlatıyor: Hocamızın mübârek huzûruna, bir kimse geldi. Ve hocamıza; “Efendim, bendeniz tarlada meşgulken bir aslan geldi ve öküzüme saldırıp yedi. O öküzden başka da hayvanım yok. Şimdi ne yapacağım?” diye dert yandı. Hocam, bana; “Git, o aslanı çağır gelsin. Korkma, sana bir şey yapmaz!” buyurdu. Ama ben korkuyordum! … Devamını oku

Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerinin talebeleri, birbirlerini çok severlerdi. Hele iki talebesi vardı. Aşk derecesindeydi onlarınki. Birbirlerinde fâni olmuşlardı. Hiçbir dünyâlık menfaat düşünmeksizin severlerdi birbirlerini. Fî sebîlillah. Yâni Allah için. Öyle ki; Bu “sevgi” tesiriyle kendilerinden geçiyorlardı bâzen. Bu, Allah vergisiydi. O, dilediğine verir. Bir gün biri el açıp; “Yâ Rabbî! Âhirette Cehennem ateşine girmeyeceğimize dâir, yüce … Devamını oku

Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri zamânında bir kadının doğan çocukları ölüyordu. Hem de doğar doğmaz. Onun için üzülüyordu! Nihâyet adak yapıp “Yâ Rabbî! Bir çocuğum olur ve yaşarsa, onu Hazret-i Seyyid’in hizmetine vereceğim” dedi. Bir sene geçti. Ona, bir “kız evlâdı” verdi Hak teâlâ. Ama sevinemedi kadıncağız. Zîra sırtı kamburdu. Ayakları da sakat. … Devamını oku

Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri zamânında bir adam işitti bu büyük velînin ismini. Görmeden sevdi kendisini. Ve ziyâretine gitti hemen. O esnâda büyük zât, bir câmide nasîhat ediyordu ilim ehli zevâta. O da girdi içeri. Ön safta oturdu. Dinledikçe muhabbeti çoğaldı bu büyük velîye. Zîra çetin suâller soruyorlar, o da tatminkâr ve doyurucu … Devamını oku

Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri zamânında, dertli ve hasta olanlar bu zâta gelir, arz ederlerdi dertlerini. O da hastalara bir duâ yazar, kullananlar şifâya kavuşurdu tam olarak. Ama kalemle değil. Parmağıyla yazardı. Bir gün bir “hasta” geldi. “Efendim, çok hastayım, bana bir duâ yazar mısınız” diye ricâ etti. Büyük velî, bir “kâğıt” aldı. … Devamını oku

Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri zamânında “hayâsız” biri vardı ki, bu büyük velîyi sevmezdi. Kötü şeyler söylerdi. Dedikodu yapardı. O tevâzu ettikçe de, arttırırdı bu hakâretlerini. Bir gün yine bu zâtın aleyhinde bir “mektup” yazdı. Ve bir talebesine verip; “Bunu, hocana götür” dedi. O talebe mektubu aldı. Götürüp hocasına verdi. O da, talebesine; … Devamını oku

Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri bir gün sevdiklerini toplayıp; “Kardeşlerim! Benim bir hatâm varsa, lütfen söyleyin ki, onu düzelteyim” buyurdu. Onlar dediler ki; “Estağfirullah efendim, biz sizde hiç kusur görmüyoruz.” Bir sessizlik oldu. Sonra biri kalktı. Ve izin isteyip; “Efendim, müsaadeniz olursa, bendeniz, sizin bir kusûrunuzu söylemek istiyorum” deyiverdi. Ordakiler şaşırdılar. Birbirlerine bakıştılar. … Devamını oku

Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretleri, çok merhametliydi. Hattâ hayvanlara bile. Nitekim bir “köpek” cüzzam hastalığına yakalandı bir vakit. O hâliyle çok çirkindi. Ve iğrenç görünüyordu. Kapılardan kovuluyordu. Hayvancağız en son bu büyük zâtın kapısına gelip yattı. Vücûdu, yara bere içindeydi. Seyyid hazretleri, onu gördü. Hâline acıdı. Ona, şehir dışında bir “gölgelik” yaptı. Ve … Devamını oku

Mısır’da vefât eden Seyyid Ahmed Rıfâî hazretlerinin yeğeni Hasan Alî şöyle anlatıyor: Bir gün dayımın evindeyken hiç tanımadığım biri geldi. Dayımla “gizli bir şeyler” konuştular. Sonra o kişi izin alıp gitti. Merak edip sordum: “Dayıcığım, o zât kimdi?” “Dört kutuptan biriydi.” “Niçin gelmiş dayıcığım?” “Bu kişi deniz kenarında oturur. Geçen gün zihninden bir düşünce geçirince kutupluk vazîfesi alındı kendisinden. … Devamını oku