Hindistan evliyâsının büyüklerden olan Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin bir talebesi hastalanmıştı.
Babası bu zâta gelip duâ istedi.
Ama duâ etmedi mübârek zât.
Adamcağız üzüldü!
Kendi kendine;
“Niçin duâ etmiyor?” diye düşünürken; “Allahü teala oğluna rahmet eylesin” buyurdu.
Anlamıştı niçin duâ etmediğini.
Üzüntüyle geri döndü. Eve vardığında oğlu vefât etmişti…
● ● ●
Abdullah-ı Dehlevî hazretlerinin bir talebesinin amcasını, zamânın hükümdârı, hiç suçu yokken yakalatıp hapsetmişti apar topar.
O talebe de Abdullah-ı Dehlevî hazretlerine gelip anlattı meseleyi.
Ve yardım istedi kendisinden.
Büyük velî, talebeye;
“Mâdem öyle, git amcanı hapisten çıkar” buyurdu.
Genç şaşırdı!
Ve arz etti ki:
“Nasıl çıkarayım hocam, hapishânenin içi dışı çok sayıda asker ve bekçilerle sarılmış vaziyette.”
Büyük zât;
“Ne diyorsam onu yap evlâdım. Hapishâneye git ve çıkar amcanı oradan.”
Talebe; “Başüstüne efendim” dedi.
Ve yanına birini alıp gitti o hapishâneye.
Elini kolunu sallayarak girdi içeri. Amcasını alıp çıkardı dışarı. O kadar bekçi, asker ve o kadar muhâfız, koruma, girip çıktıklarından haberdar olmadılar!..