Hindistan’da yetişen velîlerden Gulâm Muhammed Mâsum hazretleri, 1748 senesinde vefat etti. Bir sevdiğinin düğün yemeğine gitmişti bir gün.
Herkes edeple otururken “gencin biri” gevezelik ediyor, gülünç şeyler anlatarak hem kendi gülüyor, hem de oradakileri güldürüyordu.
Büyük zât hiç kızmadı.
Acıyıp şefkatle baktı ve “Ey genç, Allah neşeni arttırsın! Ne için böyle çok sevinçlisin?” dedi.
Genç cevap vermedi…
O tekrar sordu:
“Ölüm ve ahirete hazır mısın ki, böyle çok gülüyorsun kuzum?”
Delikanlı önüne baktı.
Ve pişmanlık içinde;
“Özür dilerim” dedi.
Utancından kıpkırmızı olmuştu!
Büyük velî sevdi bu genci.
Nasihate devamla;
“Evladım! Ecel ani gelir, hepimiz ölüme hazırlanmalıyız” buyurdu.
Delikanlı edeple sordu:
“Gençler de mi hocam?”
“Elbette… Ölüm, genç ihtiyar tanır mı evladım? Gülmeyi bırakıp ölüme hazırlan ki, üç gün sonra kabirde olabilirsin.”
Delikanlı şaşırdı!
“Üç gün mü dediniz?”
“Evet, hemen tövbe et oğlum. Zira günahına tövbe eden hiç günah işlememiş gibidir.”
Genç, tövbe etti.
İmanını, itikadını düzeltti. Namaza başladı. Kabir suallerini öğrenip cevaplarını ezberledi. Üç gün sonra vefat etti.