Allah dostlarından Sefer Efendi, Anadolu’nun fethi için bölgeye gelen Horasan erenlerinden olup, türbesi, Demirci ilçesinde, Şeyh-i İlâhî Câmii bahçesindedir.
Bu zatı seven birinin çocuğu oldu bir gün. Nur topu gibi güzel, sevimli bir oğlan çocuğu idi bu.
Fakat ağlamıyordu.
Anne babanın içine bir “kurt” düştü bu yüzden. “Acaba çocuğumuz özürlü mü?” diye endişeye kapıldılar.
Aldılar bebeği.
Koştular bu zata.
“Hocam! Bu bebek bizim, yeni doğdu. Ama hiç ağlamıyor” dediler.
“Ağlamasın, ne var bunda?”
“Acaba özürlü mü hocam?”
Buyurdu ki:
“Hayır, hiç merak etmeyin. Çocuğunuz gayet normal ve sıhhatli maşallah.”
Sordular:
“Peki ama niye hiç ağlamıyor?”
“Uslu çocuk da onun için.
Anne baba pek tatmin olmadılar bu cevaptan.
Mübarek zat bunu fark etti.
Çocuğu kucakladı.
Ve kulağına eğilip;
“Ey çocuk! Sen, uslu olduğun için ağlamıyorsun, biliyorum. Ama annen baban üzülüyorlar. Haydi biraz ağla ki, özürlü olmadığını anlasınlar” diye fısıldadı.
O böyle söyler söylemez çocuk başladı ağlamaya!
Annesi sevincinden ne yapacağını bilemedi?!.. Sevinçle aldı çocuğunu. Bastı bağrına.
Sefer Efendi’ye teşekkür edip huzur içinde evlere döndüler.