Dünyanın en bahtiyar insanlarıyız. Sahibsiz değiliz. Hocamıza birisi sordu; hocanızdan ne öğrendiniz? Buyurdular ki; “Hocamdan bir tek şey öğrendim. Kim sevilir kim sevilmez. Bu doğru bu eğri. Bu bana yetti. Bu hizmetlerin zerresini kendimden bilsem yanarım. Dinimi öğrendiğim zata karşı Saygısızlık, edepsizlik yapmış olurum. “
Kavuştuğumuz nimet çok büyük. İnsan kendini ne kadar severse o kadar sevimsizleşir, kendi nefsini ne kadar sevmezse o kadar sevilir. Hocamız buyurdular ki; Enver’in kalbinde dünya menfeati olursa onu kimse sevmez.
Herkes kendi hesabını kendi görsün. Ömürden bir gün daha geçince onu geri getiremezsiniz. İnsanlar kaybettikleri iki şey için gözlerinden kan akıtsalar da fayda etmez. Firkati şebab, firkati ahbab. Dün geçti, geri getiremezsiniz.
Âb-ı Hayat – 4187