La ilahe illallah Muhammedün Resûlullah. Bunu 1400 seneden beri âlimlerimiz buyuruyorlar, evliyalar anlatıyorlar, kitaplar yazıyorlar. Buna rağmen tatbik edilmediği için sıkıntı çekiliyor. Dinlemek hoş, güzel. Mübarekler buyuruyorlar ki, dinimizin aslı icraattır. İnsan biri hakkında, çok seviyorum, sana âşığım, senin için ölüyorum diyebilir. Ama bunun bir isbatı lazım efendim, buyurdular. Bunun isbatı da üç şey efendim buyurdular. İnsan bunu üç şekilde isbat eder. Eğer bu üç unsur teşekkül etmiyorsa, o sadece konuşur. Ama konuşmak yeterli değil ki. Nedir o birincisi? Ben, sevdiğimi sevenleri severim, sevdiğimi sevmeyenleri sevmem. Birincisi bu. Veyahut da sevdiğimin sevdiklerini severim, sevdiğimin sevmediklerini sevmem. Buna hubb-u fillah, buğd-u fillah diyoruz. Dolayısıyla, Allahü tealayı seviyorum diyenin, Allahü tealanın düşmanlarıyla dostluk kurması, onlarla hemhal olması bir felaket. Nerede? Hani çok seviyordun? O halde buna çok dikkat edelim. Efendim, ben hocamızı çok seviyorum. Aman ne iyi, maaşallah. Ama arkadaşlarımızı sevmiyorsa, arkadaşlarımıza karşı içinde bir buğz varsa veya bir sıkıntı varsa, bundan Mübarekler üzülürler.
Âb-ı Hayat – 4003