ali zeki osmanağaoğlu
Büyükler buyurdular ki;
Şimdi gelirken aklımdan bir şey geçti, söylesem mi söylemesem mi. Ama söyleyeyim. Bir derdimi söyleceğim, hikaye anlatmayacağım. Elli hadi altmış, -yetmiş zor çıkar- sene sonra buradaki arkadaşlarımızdan hiçbir tanesi kalmayacak, burada hiçbirimiz kalmıyacağız. Mutlaka… Bunun şakası yok. Burada oturanların hepsi belli bir zaman sonra küllüm yok. Mübarek Hocamız buyurdular ki; “Kardeşim, her yüz senede bir, altı milyar insan değişiyor.” Yani altmış küsür değil, yüz elli kişi değil. Yani aklım gitti. Dolayısıyla mübarekler buyurdular ki; eğer bir şey muhakkaksa, bir şey mutlaksa onu olmuş kabul edin, çaresi o. Allahü azimüşşan büyüklerin hürmetine, bu kitapların hürmetine, bu yazılanların hürmetine hepimize son nefeste imanla ölmek nasip etsin. Şehid olarak ölmek nasip etsin. Eğer biz kendimizi düşman kabul etmediğimiz gün, hayatta hiç kimse bizim dostumuz olamaz. Evvela Allahü teala olmaz. Çünkü mübarek Hocamız öyle buyurdular; Allahü teala ile kul arasındaki muhabbetin, bağlılığın en büyük engeli insanın kendisi, buyurdular. İnsan demek nefs demektir. Nefs demek; Allah düşmanı demektir, peygamber düşmanı demektir, âhiret düşmanı demektir, Cennet düşmanı demektir.
Fî emanillah
Âb-ı Hayat – 3990 (Cuma’nız Mübarek Olsun)