Allahü teala dünyayı yarattığı günden beri hiç sevmemiş ve bir gün olsun dünyaya rahmet nazarıyla bakmamıştır. Çünkü dünya sevgisi onun kullarını meşgul etmiş, Allah sevgisinden uzak tutmuş, ibadet etmelerine engel olmuştur. Onun sevgisi kalbe girince, insanlardan mutlaka Allahü tealaya karşı, Peygambere karşı, Müslümanlara karşı bir soğukluk başlar. Allahü teala ben Müslümanlığı seviyorum, Müslümanları seviyorum fakat dünyayı sevmiyorum, kâfirleri sevmiyorum, buyuruyor. Onun için hayatımız boyunca kalbimizle bir ibre gibi her hareketimizi düşünelim. Kalbimiz dünyaya ne kadar kaymışsa dinden o kadar uzaklaşmışız demektir.
Âb-ı Hayat – 3991