Şafiî mezhebi fıkıh âlimi. İsmi, Ahmed bin Ahmed bin Muhammed Sücâî olup, lakabı Şihâbüddîn’dir. Doğum târihi belli değildir. Mısır’ın Sücâiyye denilen beldesinde doğduğu için, Sücâî denilmiştir. 1197 (m. 1783) senesi Safer ayının onaltısında Pazartesi gecesi Kâhire’de vefât etti. Babasının yanına defnedildi.
Sücâî, doğduğu yerde ilim öğrenmeğe başladı. Babasından ve asrın büyük âlimlerinden ilim öğrendi. Abdürrahmân Cebertî’den meşhûr Hidâye kitabını ve bu kitaba Kâdı-zâde’nin yaptığı şerhi, Lukaf-ül-cevâhir, Müceyyeb, Mukantar, Şerh-i Eşkâl-it-te’sîs ve daha başka eserleri okudu. Daha babası hayatta iken ve vefâtından sonra, babasının yerine ders verdi. Asrının önde gelen âlimlerinden idi. Lügat ve fıkıh ilminde derin bilgilere sâhib idi.
Târih-i acâib-ül-âsâr fit-terâcim el-ahbâr kitabının müellifi olan Allâme Abdürrahmân Cebertî şöyle yazmaktadır “Sücâî, bizimle beraber büyük âlim Seyyid Muhammed’den Emâlî kitabından ve Buhârî’den çok ders dinledi. Ayrıca Ahmed bin Hanbel,İmâm-ı Şafiî, Mâlik bin Enes, Nâfi ve İbn-i Ömer Tarîkî ile gelen âlî rivâyetleri ve daha başka rivâyetleri dinledi.”
Kendisi şöyle anlatır: “Bir gece rü’yâmda birisinin şöyle dediğini duydum: Kim hergün; “Yâ Allah! Yâ Cebbar! Yâ Kahhâr!” mübârek lafızlarını 360 defa söylerse, tâ’ûn hastalığı ona musallat olmaz.”
Sücâî, eser yazma husûsunda çok mahir idi. Dînî ilimlere, edebiyat, tasavvuf, mantık ve astronomiye dâir birçok eseri vardır. Eserlerinden ba’zıları şunlardır: 1- Ed-Dürer fî i’râb-i evâil-is-süver, 2- Şerh-u muallakât-ı İmri-ül-Kays, 3- Şerh-u lâmiyet-i Semûel, 4- Haşiyetün alâ şerh-ü-katr li İbn-i Hişâm, 5- Haşiyetün alâ şerhi İbn-i Aidi lil-elfiyeti fin-nahvi, 6- Manzümetün fil-ıstiârât, 7- Şerhün alâ delâil-il-hayrât, 8- Şerhün alâ esmâ-il-hüsnâ.
¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾¾
1) Mu’cem-ül-müellifîn cild-1, sh. 154
2) Acâib-ül-âsâr cild-1, sh. 570
3) Esmâ-ül-müellifîn cild-1, sh. 179
4) El-A’lâm cild-1, sh. 93
5) Brockelmann Sup-2, sh. 445
SÜCÂÎ