Nişâbur’da yetişen velîlerden Ebû Bekr El Ferrâ hazretleri, 980 senesinde Nişâbur’da vefât etti.
Bu zâtın bir talebesi sefere çıktı bir gün. O zamanki şartlarda zor ve zahmetliydi yolculuk.
Her yerde su yoktu.
Abdest ve namazda zorluklar yaşanırdı. Bu genç talebe, sefer dönüşü geldi hocasının yanına.
Velî zâtın ilk suâli “namaz”dan oldu.
Ve o talebeye;
“Yol boyunca namazlarını vaktinde kılabildin mi evlâdım?” diye sordu.
Cevâben;
“Elhamdülillah, kıldım hocam” dedi.
Mübârek zât;
“Mâşallah, mübârek olsun evlâdım… Çünkü Müslüman demek, namaz demektir” buyurdu.
Genç sordu:
“Namazı kazâya bırakmak için özür var mıdır hocam?”
“Evet, iki özür var. Uyku ve unutmak” buyurdu.
“Başka yok mu?”
Mübârek gülümsedi;
“Bir de ölüm tabii!”
Delikanlı almıştı cevaptaki mesajı…
Ve sordu:
“Yâni hocam, insan yaşıyorsa, mutlaka namazını kılmalıdır, öyle mi?”
Mübârek zât;
“Evet, aynen öyle. Çünkü namaz, ‘nefes almak’ gibidir bu dinde. Müslüman, nefes aldığı müddetçe namazını kılacaktır” buyurdu.